පහළොස්වන කොටස

නිවසට යද්දී දහවල් හිරු රැස් ඔච්චමට මෙන් සිනා සෙන්නට පටන් ගෙන තිබිණි..තෙහංසා ඇත්තේ බඩගින්නේය..හදවත දුකෙන් මිරිකී ගියේත් මා මටම දොස් පවරා ගත්තේත් එක් විටය... අතෙහි වූ මුදල් වියදම් කිරීමට මැලි උවද තෙහංසා වෙනුවෙන් කඩෙන් බත් පතක් මිලදී ගත් මම එය ළයට බොහෝ ආදරයෙන් තුරුලු කරගත්තේ මෙය දකින ඇගේ මිණි කැට වන් දෙඇස් සතුටින් දිලෙනු සිතින් මවාගෙනය... ඉදින් නැවතත් තෙහංසා හා මා අතර මගේ ජීවිතය දෝලනය වනු ඇත...එසේ දෝලනය වන ජීවිතය ට කුණාටුවක්ව සම්පත් වෙනදා මෙන් එබෙනු ඇත..කොපුලට රහසේ දෙනෙතින් කඳුලු වැටෙනු ඇත....සුසුමක් හෙලා ළය සැහැල්ලු කරගත් මම සියල්ල අමතක කිරීමට සිතා ගත්තෙමි..එය සිහිනයකි ..කිසිදා සැබෑ නොවන සිහිනයකි..ඉදින් ඉහිරුණු කිරට හඬා පලක් වේද... "නෝනා අපි ආව.." ගාස්තුව ගෙවා නිවසට යන අතරේදීත් මට හීල්ලිනි...මා වටා මහා පාලුවක් දැවටෙන්නට වූයේ මා තවත් අසරණ කරමිනි.. "අම්මී...කෝද ගියේ අනේ...මන් ඩාන්සින් ක්ලාස්නි අද..අනේ ....." ගෙට ගොඩවන්නටත් මත්තෙන් ඇගේ නෝක්කාඩුවට මගේ හදවත වේදනාවෙන් මිරිකෙන්නට විය..මහා වරදක් කර හසු වූවකු මෙන් මට ප්‍රථම වතාවට තෙහංසාගේ දෑස් හා මගේ දෑස් එකට එක හා කරන්නට බැරි විය..ඈ බලා ගත් කාන්තාවට ස්තුති කළ මා තහංසා වඩා ගත්තේ මහත් වූ දයාබර කමකිනි.. "දෝණි දෙකටනෙ පංති පැටියො අපිට ටක් ගාල ලෑස්ති උනෑකි.අම්මිට අමතක නෑනි ඉතිං දෝණිගෙ ක්ලාස්.." මා එසේ කීවත් ඇගේ පංතියක් ගැන හාංකවිසියක් වත් මගේ මතකයේ නොතිබුනි.. "අම්මි බඩ්ඩක් ගෙනාවා..." බත් පැකට් එක ඇගේ දෑත මත තබද්දීම මා සිතූ ලෙසම ඇගේ නිල්වන් දෙනෙත් කාන්තිමත්ව බැබලිණි... "රයීඊඊඊස්ස්ස්...චෝයි අම්මි මගේ ..." බෙල්ල බදාගෙන මගේ මුලු මුහුණම සිප ගත් ඈ කෑම කාමරයට දිව ගියේ 'අම්මි එන්න්ඩෝ' ගාමිනි... මා මිදුලෙහි වූ ජල කරාමයෙන් මුණ සෝදා අවසන් කඳුළද මිරිකා හැරීමි..මා කෑම කාමරයට යන විටත් තෙහංසා බත් පත දිග හැර මා වෙනුවෙන් බලා සිටියාය..විගසින් ඇයත් සමඟම කටවල් කීපයක් කෑ මා පමාවකින් තොරව තෙහංසාව පන්තියට ඇරලීමි... නිවසට යන්නට කිසිදු පිරියක් නොමැති වුවද මට තනිවී හඬන්නට මහත් උවමනාවක් තිබුණි... අහස්ගේ වියෝව මට මෙතරම්ම තදින් දැනෙනු ඇතැයි හෝ අහස් මෙතරම්ම මගේ හදවතට සමීප වනු ඇතැයි මා කිසිවිටක නොසිතුවෙමි.. මා ගැහැණියකි...කසාද ගැහැණියකි.. මවකි මෙරට සංස්කෘතියට අනුව කසාද ගැහැනියකට ආදරය කළ හැක්කේ තම සැමියාට දරුවන්ට පමණි..පෙරලා ඔවුන්ගෙන් ආදරය ලැබූවද නොලැබූවද ඇය එය ඉවසිය යුතුය..ඇය වෙනෙකු හට ආදරය කලහොත් එය අසම්මතයකි..නොමනා ක්‍රියාවකි...එසේත් නැතිනම් සිංහල භාෂාවේ නරකම වචනයට හිමිකම් කියන්නියකි...මමද අද එවන් තැනක ඉන්නවා නොවේදැයි මගේ යටි සිත මට වද දෙන්නට පටන් ගෙන තිබුණි... එහෙත්..........මෙය වැරදිද........මා මාව සාධාරණීකරනය නොකරමි..වසර ගණනාවක් සම්පත් හා බොහෝ අසීරු දිවියක් ගත කරමි එහෙත් කිසිම දිනක සිහිනෙන් හෝ ඔහුට වරදක් කිරීමට මා සිතුවේ නැත..ඔහු ඈත් සමඟ පෙම් සුව විඳින බොහෝ රාත්‍රීන් වල මම තනි යහනේ ගුලි වීමී... කසාද ගැහැණියකට පිරිමි පහසක අවශ්‍යතාවය තුරුණු වියෙහි ඉන්නා තරුණියකට වඩා දැනෙන්නේය.. එය ඈගේ අයිතියකි කසාද ගැහැණියක් සිය හැඟීම් ගුලිකර සිටීම තරම් වේදනාවක් තවත් ඇද්දැයි මා නොදනිමි... සම්පත් හිතූ හිතූ වේලාවට ඔහුගේ අවශ්‍යතාවයන් සපුරා ගන්නේ මා කෙලි බඩුවක් ගණනට දමාය... ඉදින් මා වැරදීද....තීරණය ඔබ සතුය... මේ සියලු සිතුවිලි අතර දෝලනය වෙමින් මම නිවසට පැමිණ සෝෆාවෙහි වැතුරුනේ සිතත් ගතත් බොහෝ විඩාබර වූ නිසාය... කොපුල් හරහා ගලායන කඳුලැලි වලට රිසි සේ ගලා හැලෙන්නට ඉඩ හැරි මා ඒවා පිසලෑමට වත් වෙහෙසක් නොගත්තෙමි...මට හැමදා සමීප වූයේ කඳුලම පමණි.................................... සිනිදු ස්පර්ශයක්.........සිතට අමුතුම සුවයක්..... ආදරනීය පිරිමැදීමක්............ "අනූ................." සිහිනයෙන් මෙන් ඒ පහස දැනෙද්දී මා ගැස්සී ඇහැරුනේ ඒ ඔහුමද කියා ය......... එහෙත්.........සියල්ල මායාවකි...අහස් මා හද ගඹුරේ සිට සියලු හැඟුම් කලතිමින් සිටී.. එහෙත් සියල්ලටම පමා වැඩිය..මේ වන විටත් ඔහු මගෙන් බොහෝ ඈතකට ගොස්ය..ඒ මගේම වරදිනි... මාද අසරණය ...මා ගත් තීරණය වැරදි ලෙස මා දකින්නේ නැත..එහෙත් විඳවන්නේ මාය.... නැවතත් දෑස පියා ගත්තේ මට මාගේ මනස නිදහස් කර ගැනීමට උවමනා නිසාය.... විනාඩි කීපයක් ගත වන්නට ඇත..නැවතත් ඒ ස්පර්ශයම............ "දෙයියනේ ගිහිල්ලත් මට ඉන්න දෙන්නෙ නැද්ද..." මා සෝෆාවේ හිද ගත්තේ එලෙසිනි....... එහෙත්..................................

දහ තුන්වන කොටස

ජිවිතය පුදුමය..හඹා යන්නාට හඹා යන දෙය ලැබෙන්නේ කලාතුරකිනි..ඒ අතරෙහි සමහරෙක් හඹායන්නට අවස්ථාවක් හෝ නැතිව දුක් වෙති...මා මේ කුමණ ගණයට අයත් දැයි මම නොදනිමි...එහෙත් තව දුරටත් විඳින්නට තිබෙන ජීවිතය විඳවන්නේ ඇයි දැයි මම ප්‍රථම වතාවට මගෙන්ම ඇසුවෙමි.... සියලු බැමි බිඳ දමා රිසි සේ ජීවිතයට ඔහේ ගලා යන්නට මා ඉඩ නොදෙන්නේ ඇයි.....?? කුඩා දරුවකු සේ මගේ උරහිසත් ගෙලත් අතර හුරතල් වන මේ යෞවනයා වසර ගණනාවක් තනිවම මා රැකි මගේ පතිදම් බිඳීමට සැරසෙන්නේය.. එහෙත් ඒ පිළිබඳව මට කිසිඳු අයුරකින් ශෝකයක් නැති වීම පුදුමයකි... උරහිස් මතින් අහස්ගේ හිස අහකට ගත් මම ඔහු බොහෝ සීරුවට ඔහුව ඇදෙහි හාන්සි කරලීමි...‍ දහදියටම ඇලුණු ඔහුගේ කමිසය ඔහුට වදයකි... කාමරයේ වායුසමීකරණය ක්‍රියාත්මක කළ මම අහස්ගේ කමිසයේ බොත්තම් දෙකක් පන්නා දැමීමි..ඒත් සමඟම සිත කිතිකවනා හැගීම් සමුදායකින් හද පිරී යද්දි.....වෙවුලන අතැඟිලි තුඩු වලින් මම ඔහුගේ නිරුවත් රෝම ගහන පපුව සෙමින් පිරි මැදීමි... "අ.අනූ...ම්.ම්..මගෙ අනූ...ඔයා..මගෙ.. රත්තරන් .." අහස්ගෙ වචන හදවත පසාරු කරන්නට සමත් විය...දෑස් පියාගෙන ප්‍රථම වතාවට මම ඒ සුවය වින්දෙමි...ඔව් ඔබ අනුත්තරාට බැන වඳිනු ඇත..ඈ මහා නොහොබිනා ගැහැණියක ලෙස හංවඩු ගසනු ඇත....මන්දයත් මා ඒ මිහිර විඳීමි..කේඩෑරි වී ගිය දිවියේ දිය බිඳකුදු නොමැතිව ලත වුනු මා සිහින් සිරි පොඳකින් ගතට ලැබෙන ආස්වාදය වින්දෙමි... "අහස්..." බොහෝ රහසින් මා ඔහුගේ කනට කෙඳිරීමි... "අහස්...ම.න් ඔ..යා..ගෙ අනූ..." දෙතොල් වෙව්ලද්දී ආයාසයෙන් වදන් පෙල ගස්සවා ගතිමි... එහෙත් ඔහුට සිහියක් නොතිබිණි...අවසිහියෙන් හිස එහාටත් මෙහාටත් වනමින් ඔහු අපැහැදිලි වචන කිහිපයක් මිමිණීය.. ඒත් සමඟම දොරට අසල කිසිවකුගේ ශබ්දයක් ඇසී මා වහා සෝෆාවට වී පුවත් පතෙහි පිටු කීපයක් එහා මෙහා කලෙමි...ඒ සමඟම දොරට කිසිවකු තට්ටු කළේය..මම වහා ගොඩ් උඩ අගුල පහතට දමා දොර අඩක් විවර කළෙමි... "අනේ ඔයාට වදයක්ද ..." එබිකම් කලේ ශනාලිගේ මවයි.. "අනේ නෑ මට ඉතිං කරන්න දෙයක් නෑනෙ මෙයා නං නැගිට්ටෙ නෑ..ඒත් මං දෙහි එකක් නං හදල දුන්න...හදිසියෙවත් එලියට යන්න දැගලුවොත් මටත් කන්ට්‍රෝල් නැතුව..ඒ නිසයි දොර ලොක් කළේ.. මා එසේ කීවේ ඇගේ දෑස් දෙහි වීදුරුව දෙසට දිව යන්නට ඔන්න මෙන්න කියා තිබියදීය..සියල්ල..සාධාරණීකරණය කළ යුතුමය. "අනේ.ඔයා ලොකු උදවුවක් කරන්නෙ අනූ මට..." "අයියෝ ඉට්ස් ඕකේ..තෙහංසා ඉන්නවනෙ නේද.." "ආ..ඔව් ඔව් එයා යාලුවො එක්ක...ඔයා බයවෙන්න එපා එයා ගැන..." එසේ කියූ ඇය කේක් කෑල්ලක් සහිත පිඟානක්ද බීම වීදුරුවක්ද ස්ටූලය මත තබා නික්ම ගියාය... සැනසුම් සුසුමක් හෙලූ මම නැවතත් කාමරයේ දොර වසා ඔහු වෙත ළං වීමි... සීරුවට ඔහුගේ හිස ගෙන මා උකුලෙන් තබා ගත් මම කැරලි ගැසී ගිය ඒ කෙහෙරැලි මහත් වූ ලෝබ කමකින් යුතුව පිරිමැදීමි... "ම්.මට..බෑ..ර්.රත්.ත.රං...ඔයා දාල ය.න්.න..." මගේ උකුල දෝතින්ම බදාගත් ඔහු හඬන්නට විය..ඉකි ගසා හඬන්නට විය..කුඩා දරුවකු සේ හඬන්නට විය... "එපා ..යන්න...දාල යන්න එපා මාව...මං ලඟ ඉන්න හැමදාම ...අ.හ.ස්...ඉන්නව නේද හැමදාම මං ලඟින්ම...මට ඕන ඔයාව..ඔයාට මං ඕන කරනවට වඩා...මට ඔයාව ඕන..." මාද පිස්සුවෙන් මෙන් දොඩවන්නට වීමි...ආදරය ප්‍රථම වතාවට විඳින බොලඳ තරුණියක සේ මම ඔහේ දොඩවන්නට වීමි..තව දුරටත් මට මගේ හැඟීම් සිර කරගෙන සිටීමට උවමනාවක් නොවීය.. එහෙත්....... "අනූ...උඹ අම්ම කෙනෙක්..උඹට කෙල්ලෙක් ඉන්නව නේද...ඒ කෙල්ලට කවද හරි මිනිස්සු මූණටම කියයි උඹේ අම්ම මෙහමයි කියල හිතපන් අනූ...හිතපන්..." යටි සිත වද දුන්නේය... "දෙයියනේ..මොකද්ද මං මේ කරන්නෙ.." මට මා ගැනම ලැජ්ජාවක් ඇති විය.. උවමනා වූයේ වහ වහා එතැනින් නික්මීමටය..එහෙත් මා නැගිටිනවාත් සමඟම මාගේ අතින් අල්ලාගත්තේ ඔහුය... "අනූ..ය.න්.නෙ.පා...මාව..ද්.දාල...අන්.නූ..." පපුව ඇවිලුනේ අමුතුවෙනි...අහස් ගේ වචන පපුවට කිඳා බැස්සේ ගිනි අඟුරු සේය...පපුව දවාගෙන ඒවා හදපතුලටම කිඳා බැස්සේය... මට ඔහුට ආදරය නොකර සිටීමට අයිතියක් ඇත ඒ මම තවෙකෙකුගේ බිරිඳක් බැවිනි.. දියණියකගේ මවක් බැවිනි.. එහෙත්....ඔහුට මට ආදරය නොකරන්න කීමට මට අයිතියක් නොමැත ඒ එය ඔහුගේ අයිතියක් බැවිනි... අහස් මේ කරන කිසිවක් සිහියකින් යුතුව කරන්නක් නොවන බව මා මගේ අසරණ හදවතට පසක් කරදීමට බොහෝ වෑයම් කලෙමි.. එහෙත් විනාශ වන බව දැන දැනම පළඟැටියා පහන් දැල්ල වෙත ඇදෙන්නා සේ මගේ හදවතද ඔහු වෙතටම නතු වන්නේ ඇයි දැයි මම නොදනිමි... වහා අහස්ගේ අත ගසා දැමු මම ඒ කාමරයෙන් එලියට ආවෙ හුස්ම හිරවී සිටි අයෙකුට මහා පරිමාන වාතාශ්‍රයක් ලැබුනා තරම් වූ සැහැල්ලුවකිනි... වහා තෙහංසා සොයා ගිය මා ඈද කැටුව ඒ විසල් නිවසින් සදහටම එලි බැසීමි...........................................

දහ හතර වන කොටස

දුරකථනය නොනවත්වා නාද වීම මට මහත් හිසරදයක් විය..පෙරදා රැයේ ඇදුම් උනා නොදමාම ඇලවු මමත් තෙහංසාත් තවමත් ඇදේය...දුරකථනය වෙත පා ඇදෙද්දීම ඔරලෝසුව වෙත නෙතු යැවු මම එහි වේලාව නමය ලෙස සටහන්ව තිබෙනු දැක මද සිනාවක්ද පෑවෙමි..ඒ කිසිම දිනක මා මෙතරම් පමා වී නැඟිට නැති නිසාමය..ජීවිතය අලුත් විය යුතුය..මට මුල් වරට සිතුනි..ඒකාකාරී දිවියට දැං නම් සමු දිය යුතුමය.. රොබෝවක් සේ කාලසටහනටම නියම වී ඇති ජීවිතය නවමු මාවතකට හරවා ගත යුතුමය .. එයින් මගේ සිතෙහි ඇතිවන මේ ව්‍යාකූල හැඟුම් මැඩ ගැනීමට හැකිවනු ඇත... "හෙලෝ..." "දෙයියනේ අනූ වෙයාර් හෑව් යූ බීන්..." "අනේ සොරි ඩියර් දැන් ඇහැරුනේ දෝණිටයි මටයි නින්ද ගියා.." කතා කලේ ශෙනාලිගේ මවට..දිය යට ගිල්වන රබර් බෝලයක් සේ අමතක කරවන..අමතක කරවන්නට තැත් කරන මතක යලි යලි ආවර්ජනය වන්නේය... "ඒකනෙ අනේ මන් බැලුවෙ..මට හිතුන අපේ නොසංඩාලයවත් මොකක් හරි ඔන නැති වැඩක් වත් කලාද කියල ..." "අනේ නෑ අහස් එහෙම කෙනෙක් නෙමේ.." "ඒ කිවුවෙ........??" හොරාට පෙර කෙසෙල් කැන වැට පැන්නේය.. "න්.නෑ මේ මන් කිවුවෙ...එහෙම මොනවත් උනේ නෑ කියල අනේ..." "ම්ම් ඒක මිසක් කොහොමත් දැන් ඒ.කරදරේ ඉවරයි ..." "ඒ..ඒ..කිවුවෙ ..." "මිනිහ උදේ ෆ්ලයිට්.එකෙන් ආයෙ රට යනව..." හිසේ සිට පාදාන්තය දක්වා හිරියක් එක් වරම දිව ගියේය.... "ඇ.අයි ඉතිං හදිසියෙම...අහස්..කැමතිද යන්න" මට උවමනා එයයි... "මුලින් මුලින් අකමැති උනා අනෙ පස්සෙ එයාම කිවුව ආයෙ යනව කියල මං උනත් ආස නෑ අනෙ එයා මෙහෙ ඉදන් නාස්ති වෙනවට..හොඳ අනාගතයක් තියන කොල්ලෙක්..." එය කනේ පහරක් සේ දෙසවන් පසාරු කරගෙන විත් හදවත පතුලේම ලැගුම් ගත්තේය.. "ඔව්ව්...ඒක හොදයි.." අමාරුවෙන් වචන ගැටගසාගත් මට උවමනා වූයේ හැකි ඉක්මනට දුරකතනය තැබීමටය.. එහෙත්.. "ෆ්ලයිට් එක හවසද..." තව එක් වතාවක් ඔහු මුණ ගැසීමේ දඩබ්බර සිතුවිල්ලක් හදට ආවේය.. "එකොළහයි විස්ස කිවුව..කලින් යන්න එපෑ ඉතිං ඒ උනාට..." දෑස් ඔරලෝසුවට යොමු වූයේ හොරාටමය... "දෝණි ඇහැරල මං එහෙනං තියන්නම්.." ඈ හා හෝ තව යමක් කීමට හෝ පෙරම දුරකථනය තැබූ මම වහා දිව ගියේ අල්ලපු නිවසටය.. "අනෙ අක්කෙ මට පොඩි හදිසියක් වෙලා දුව නිදි ඇහැරුනොත් පොඩ්ඩක් බලනවද..අනේ පුලුවන් නේද..." තෙහංසා අසල්වැසි කාන්තාවට බාර දුන් මම යන්තම් වතුර පොඳකින් මුව දෝවනය කර වහා පාරට පැන්නෙමි.. ඒ සමඟම ආ ත්‍රීරෝද රථයකට අත දැමූ මා වහා එයට ගොඩවීමි.. "පුලුවන් තරං ඉක්මනට එයර්පෝට් එකට යං.." "නෝන හයර් එක නං ........." "සල්ලි දෙන්නම් කීය උනත් යං ඉක්මනට .." ජංගම දුරකථනයක අඩුපාඩුව මට ප්‍රථම වතාවට උවමනාවටත් වඩා දැනෙන්නට විය.. "අයියෙ කෝල් එකක් ගන්න ෆෝන් එක පොඩ්ඩක් දෙන්න පුලුවන් ද..." සම්පත් ඉදිරියේවත් කිසිවකට බැගෑපත් නොවූ මම නන්නාඳුනන ත්‍රීරෝද රථ කරුවෙක් ඉදිරියේ බැගෑපත් වෙමින් සිටිමි... "අනේ නෝන ෆෝන් එකේ සල්ලි නෑ නෝන කෝල් එකක් ගන්න තරම්..." ඔහු මට වඩා අසරණය ... "හරි හරි ඉක්මනට යංකො...එහෙනං" වාහන තදබදය විනාඩියෙන් විනාඩිය අප ගමන බාල කරන්නට විය...පැයක් එකහමාරක්..එහෙත් තවමත් මගය... "අනේ දෙයියනේ...පරක්කු වෙන්න ෆ්ලයිට් එක පරක්කු වෙන්න..." කල හැකි එකම දෙය මම හදවතින්ම කලෙමි...එහෙත්.....දෙවියන් මට කරුණාවන්ත නොවීය..මා ගුවන්තොටුපලට යන විටත් එකොළහමාර පසුව තිබුණි... දෙනෙතින් වැටෙනා කඳුලු කැට කොපුලට බොහෝ සේ බර වීය..එහෙත් තවත් මොහොතක් නැවතී විපරම් කලෙමි.. වහා දුරකථන කුටියකට ගිය මම ඔහුගේ දුරකථනයට ඇමතුමක් ගත්තේ මාගේ අවසාන බලාපොරොත්තුව එය වූ බැවිනි... පැතුම් බලාපොරොත්තු සියල්ල බොඳ කරමින් එය ක්‍රියා විරහිත කර තිබුණි...මා හැසිරුනේ පිස්සියක සේය..එය කුමක් අරඹයාද කියාවත් අහස් නැවත හමුවන්නට තැත් කරන්නේ ඇයි කියාවත් නිශ්චිත අරමුණක් හදවතෙහි නොවූ නමුදු මට ඔහු හමුවන්නටම අවැසි විය..කෙසේ හෝ තවත් එක් වතාවක් ...එහෙත්.......... "නෝනා මගෙ හයර් එක...නෝනට මොකක් හරි කරදරයක්ද.." ඔහුටද ප්‍රශ්න රාශියකි කේන්තිය දෙගුණ තෙගුණ වන්නේ මෙවන් ප්‍රශ්න නිසාය.. "අපි යං.." කිසිත් නොකියූ මම නැවත ත්‍රීරෝද රථයට නැගීමි... වාන් දැම්මා සේ පෙලින් පෙල කඳුළු අලුත් වෙද්දී මම පිටි අල්ලෙන් ඒවා නැවත නැවතත් පිස දැමීමි.. නාට්‍ය ජවනිකාවක් සේ අහස්ගේත් මගේත් හමුවිමේ සිට සියල්ල පෙලින් පෙලට මා ඉදිරියේ දිගහැරෙද්දී ...දෙනෙත් වල වූ කඳුලෙන්ම නැවතත් ඒවා බොඳව යන්නට විය.. හිත තුළ මෝරා ආ ආදරයේ පැතුම් උපන් ගෙයිම මිය ඇදෙද්දී මහා සුසුමක් වාතලයට මුදා හැරි මා.... 'ඉදින්..යළි ජීවත් වෙමි...මළ කඳක් සේ...' මටම මතුරා ගතිමි........................

දොළොස්වන කොටස

ව්‍යාජ සිනාවක් ආරූඩ කරගත් මා...මා පත්ව සිටි අවධානමෙන් මදක් මිදුනි.. "ඩ්‍රින්ක්ස් අරන් අනේ හොඳටම..මිනිහටම පාලනයක් නෑ මිනිහව..මං ආං අර කාමරේට දාල වැහුව... මා හිඳ උන් තැනින් නැගිට්ටා නොව නැඟිටුනාය... "මොකක්..!!." "ඔව් අනේ මටත් හිතාගන්න බෑ කවදාවත් මෙහෙම වෙලා නෑ..මට මේ වැඩ අස්සෙ මේ මනුස්සයව බලන්නත් බෑ.." "ඔයා අකමැත්තක් නැත්තං මන් අහස්ව බලන්නම්.." "අනේ අනූ ලොකු උදවුවක් කොහොමද අනු පිට කෙනෙක්ට කියන්නෙ මේ බේබද්දව බලන්න කියල අනික පාර්ටි එක වෙලේ මේකා එලියට ආවොත් එහෙම..මන් ගොඩක් අප්සට් එකේ හිටියෙ අනූ..." "අනේ ඕක මොකද්ද ..තෙහංසව පොඩ්ඩක් බැලුවොත් ඇති..මන් අහස් ගැන බලන්නම්කො.. මට රූම් එක පෙන්නන්නකො.." මට උවමනා වූයේ ඔහුව බැලීමටය.. ජීවිතයේ පළමු වතාවට මා තෙහංසා අමතක කලෙමි.. එය සිදුවුනි..කෙසේදැයි නොදනිමි එහෙත් සිදූවුනි..ඔබ මට දොස් නගනු ඇත..මා ඉතා නරක ගැහැණියක ලෙස හංවඩු ගසනු ඇත.. කියන්නට තිබෙන නින්දිතම වචනයෙන් මට පහර දෙනු ඇත...එහෙත් මමද ගැහැණියකි දරුවෙකු ලද පමණින් සියලු ආශාවන් මිලින වන්නේ නැත..මා තවම තරුණය... හැඟීම් මටද පොදුය..මෙතෙක් කල් සඟවා සිටි බව ඇත්තය..එහෙත් දිය යට ගිල්වූ රබර් බෝලයක් සේ ඒවා උඩ එන්නේ මටත් නොදැනීය..එවන් බොහෝ අවස්ථා වල එකම පිහිට තෙහංසාය.. ඈ තුරුලු කරගත් විට සියල්ල අමතකය..එහෙත් තව දුරටත් ඒව සඟවා ගැනීමට හදවත ඉඩ නොදේ...අහස්ගේ දයාබරත්වය අසල මා උණු වූයේ වෙඬෙරු පිඬක් සේය.. "මේක කාමරේ..ඔය ඉන්නෙ බේබද්ද...අනේ අනු ඔයා මේ සොෆ එකෙන් ඉදන් ඉන්න එච්චරයි ඕන නැගිට්ල එන්න හැදුවොත් මට කතා කරන්න මට තියන බය එච්චරයි ..." "හරි ඔයා බයවෙන්න එපා මන් ඉන්නම් මෙතන.." "අනේ අනූ ඔයා මේ කරන උදව්ව මං ජීවිතේටම අමතක කරන්නෙ නෑ.." "අනේ අපි අපිනෙ ඔයා යන්න දැන් අමුත්තො ඇවිත් ඇති..අනේ තෙහංස ගැන ඇහැ ගහන් ඉන්න හොදේ.." මා අවසන කියූ වදන් ඇයට ඇසුනාද නැද්ද මම නොදනිමි ඈ වහා ඉගිල ගියේ දොරද වසා දමමිනි... සුවපහසු විශාල කාමරයක් වූ එය අලංකාර ඇදකින් සෝෆාවකින් බිත්තියෙහි සවි කල රූපවාහිනියකින් පොත් රාක්කයකින් සමන්විත වූ අතර බිම විශාල ප්‍රමාණයේ මනරම් කාපට් එකකින් ආවරණය වී තිබුණි... ඇදෙහි මුනින් අතට ඇද බදාගෙන නිදා හුන් අහස් පිළිබඳ මසිත මහා අනුකම්පාවකින් පිරී ගියේය... මේ සියල්ල මා නිසාය එහි විවාදයක් නොමැත.. ඔහු සැබෑවටම මට ආලය කරනවා වන්නට ඇත්ද...එහෙත් එය වන්නට හැකිද.........බොහෝ පිරිමින් විවාහක ගැහැණුන්ට ලං වන්නේ යටි පරමාර්ථ සහිතවය.. එසේ ලං වීමට ඔවුන් තනා ගන්නා පාලම ආදරයයි.. සුන්දර වදන් කිහිපයක් වාක්‍යකට අමුනා එක පෙලට කියවන ඔවුන් ඒ වදන් වලට සිය නිකැළැල් සේ පෙන්වන හැඟීම් අමුනන්නේ සීරුවෙනි.. බොහෝ තනිවූ කාන්තාවන් මුලා වන්නේ මේ වදන් වලටය..ඔවුන් ඉස්තාලය වසන්නට තැත් කරද්දී අස්සයා පැන ගොස් හමාරය.. තනිවූ කාන්තාවක් සැබවින්ම නන්නාඳුනන ස්පර්ශයකදී හැකිලෙන නිදිකුම්බා පඳුරක් සේ විය යුතුය..මා සිතන්නේ එලෙසය.. එහෙත් අහස් පිළිබඳව මට එසේ නොහැඟෙන්නේ ඇයි දැයි මම නොදනිමි..ඔහුට මා නතු කර ගැනීමට ඕනාවටත් වඩා අවස්ථා ලැබිණ.. එහෙත් ... සොෆාවෙන් නැගිට ගත් මම හෙමි හෙමින් දොර වෙතට ගොස් එය අගුල් ලෑවෙමි..හදිසියේ වත් කිසිවකුත් පැමිණ වැරදි අවබෝධයක් ලබා ගන්නවාට මා කොහෙත්ම අකමැතිය... ගැහෙන පපුවේ කේශනාලිකා හරහා වේගයෙන් රුධිරය පොම්ප වන්නට විය...අඩියෙන් අඩිය ඇඳ අසලට ගිය මා ඇදේ කෙලවරකින් වාඩි වූයෙමි... කැරලි ගැසුනු ඔහුගේ කෙස් වෙත මගේ අතැගිලි දිව ගියේ කාන්දමක් ලෙසිනි... බොහෝ සීරුවට කෙහි රැළි තුලින් අතැඟිලි යවමින් මා ඔහුගේ හිස මෘදුව අත ගෑවෙමි... "ම්.ම්.ම්හ්.හ්.හ්....අන්..නූ..." මා ගැස්සී ඇදෙන් නැගිට්ටෙමි... "අ..න්.නූ..ම්.ම්.මගෙ...අ..නූ...." පපුව අලුතෙන් ගැහෙන්නට විය...එය සාමාන්‍ය ප්‍රමාණයට වඩා බොහෝ වේගවත් බව මට දැනිණ.. මේ සියල්ලක්ම හදවතට බොහෝ බර වැඩිය... මා කිසිවක් නොකීමි... "ම.ට ය.න්.න කි.වුව...ම්.මගෙ අනු මට ය.න්.න කිවුව ...මන් ය.නව...සද.හට.ම යනව.." පපුව පිච්චී ගියේය...ඔහුත් සමඟ මේ මොහොතේ කතා කර පලක් නැත... නිවසේ කුස්සිය සොයා ගැනීමට අපහසු නොවීය..කලබල අස්සේ කිසිවකුට මා කවුද කියා නිච්චියක් නැත..එසේ වුවත් මෙහි මා අදුනන කිසිවකුද නැත..ශීතකරණ හැර දෙහි ගෙඩියක් මිරිකා දෙහි පානයක් සාදා ගත් මම එයද ගෙන වහා කාමටරය දිවීමි... "අහස්...මේක බොන්න..." "අ.අනූ..මගෙ අ..නූ..." බොහෝ අමාරුවෙන් ඇද විට්‍ටමට ඔහු හේත්තු කළ මා ඔහු අසලින් වාඩි වී කුඩා දරුවකු සේ ඔහුව වත්තම් කර ගති..හිසට දකුණත තබා සීරුවට වීදුරුව මුවගෙහි තබා දෙහි යුශ විදුරුව බොහෝ අමාරුවෙන් පොවාගතිමි.. අනූ අනු ගාමින් කුඩා දරුවකු සිය මව් උණුසුම සොයන්නා සේ ඔහු මගේ උරහිසත් ගෙලත් අතරට සිය මුහුම හොවා ගත්තේය.. ඇල් මැරි ගිය සිරුරේ රොම කූප උද්දාමයට පත් වද්දි මා හදවතේ සියලු බැමි කඩා සුනු විසුනු කර දැමීමි...තවත් ඒවා රැකීමට උවමනාවක් මට නොවින..ප්‍රේමය..සෑම ගැහැණියක් ම ඒ වචනයට ලෝබය..හදවතින් වැළද ගන්නේ බොහෝ භක්තියෙනි... සම්පත් හමුවේ මා මගේ ආදරය අසීමිතව දිග හැරීමි..එහෙත් ජීවිතය මා හැරවූයේ වෙනත්ම මාවතකටය...හඹා යන්නාට හඹා යන දෙය ලැබෙන්නේ කලාතුරකිනි..ඒ අතරෙහි සමහරෙක් හඹායන්නට අවස්තාවක් හෝ නැතිව දුක් වෙති...මා මේ කුමණ ගණයට අයත් දැයි මම නොදනිමි...එහෙත් තව දුරටත් විඳින්නට තිබෙන ජීවිතය විදවන්නෙ ඇයි දැයි මම ප්‍රථම වතාවට මගෙන්ම ඇසුවෙමි.... ඉදින්.............................................